Adwent – radosne oczekiwanie na przyjście Zbawiciela

W niedzielę zapłonęła w naszym Sanktuarium, na wieńcu adwentowym przy Ołtarzu druga świeca. Oznacza to, że mija połowa Adwentu. Jest to bogaty w symbolikę czterotygodniowy okres przygotowania do Bożego Narodzenia. Czas Adwentu nie jest okresem pokuty, ale pobożnym i radosnym oczekiwaniem na przyjście Pana.

Adwent jest wyjątkowym czasem dla chrześcijan.

 

To radosny czas, bo oczekiwanie na przyjście Chrystusa musi rodzić radość. Opuszczenie podczas Mszy św. hymnu Gloria nie jest wyrazem pokuty jak w Wielkim Poście, lecz znakiem czekania na nowe brzmienie hymnu anielskiego śpiewanego w noc narodzin Jezusa „ I nagle przyłączyło się do anioła mnóstwo zastępów niebieskich, które wielbiły Boga słowami:

 «Chwała Bogu na wysokościach, 
a na ziemi pokój 
ludziom Jego upodobania»” Łk 2.14

Okres Adwentu obfituje w symbole i zwyczaje.

Najbardziej charakterystycznym zwyczajem adwentowym, zwłaszcza w Polsce, są Roraty. Nazwa „roraty” pochodzi od pierwszego słowa łacińskiej pieśni na wejście „Rorate coeli”- Niebiosa spuście rosę. Jest to Msza św. sprawowana ku czci Najświętszej Maryi Panny, zwykle bardzo wcześnie rano. W niektórych miejscach na roratnich Mszach św. na początku procesji z lampionami w rękach do ołtarza idą dzieci. Mszę św. Rozpoczyna się przy wyłączonych światłach, mrok świątyni rozpraszają jedynie lampiony i świece. Dopiero na śpiew „Chwała na wysokości Bogu” zapala się wszystkie światła w kościele. Świece i lampiony wyrażają czuwanie i nawiązują do ewangelicznych przypowieści. Światło jest też wyrazem radości z bliskiego już przyjścia Chrystusa.

Również panuje zwyczaj podejmowania różnych dobrych postanowień na czas Adwentu. Często, zwłaszcza dzieci, zapisują je na karteczkach i składają przy Ołtarzu. Mają one wyrażać wewnętrzne przygotowanie do Bożego Narodzenia i chęć przemiany życia wewnętrznego.

Z Roratami związany jest zwyczaj zapalania specjalnej świecy – roratki. Symbolizuje ona Maryję, która jak Jutrzenka zapowiada przyjście pełnego światła – Chrystusa.

Wieńce z czterema świecami, które najczęściej znajdują się przy Ołtarzu, oznaczają cztery niedziele Adwentu, z upływem czasu zapala się odpowiednią liczbę świec.

W liturgii adwentowej obowiązuje fioletowy kolor szat liturgicznych. Barwa ta powstała ze zmieszania błękitu i czerwieni. Symbolizuje walkę między duchem a ciałem i dokonane przez Wcielenie Chrystusa zjednoczenie tego co boskie i co ludzkie. W III niedzielę Adwentu wyjątkowo kolor szat liturgiczny jest różowy, co wyraża przewagę światła i bliskość Narodzenia Bożego.

 

Adwent dzieli się na dwa podokresy.

Pierwszy - obejmuje czas od pierwszej niedzieli Adwentu do 16 grudnia, kiedy to czytane są teksty biblijne, zapowiadające powtórne przyjście Zbawiciela na końcu świata i przygotowujące do spotkania z Chrystusem Sędzią.

Drugi - okres Adwentu od 17 do 24 grudnia, to bezpośrednie przygotowanie do świąt Bożego Narodzenia.

Adwent jest to też czas aktywności instytucji dobroczynnych. Wielu wolontariuszy zbiera zarówno ofiary pieniężne jak i darowizny w postaci jedzenia i ubrań dla najuboższych, chorych i potrzebujących pomocy.

Warto jeszcze zaznaczyć, że pierwsze wzmianki na temat Adwentu jako okresu przygotowania do świąt Bożego Narodzenia pochodzą z IV w.

 

Tekst: Maria Krzyżanowska