Bogoria - byłe miasto - położona jest na Wyżynie Kielecko-Sandomierskiej, przy trasie Opatów - Staszów.
Wśród niskiej zabudowy Bogorii wyróżnia się wyniosła sylwetka kościoła parafialnego.
Sanktuarium Matki Boskiej Bogoryjskiej jest miejscem, gdzie wierni w szczególny sposób czczą Matkę Bożą. W XVII i XVIII wieku znane było w całej ziemi sandomierskiej. Szczególny udział i zasługi w propagowaniu kultu Matki Bożej na ziemi bogoryjskiej należy przypisać pierwszym opiekunom sanktuarium, czyli kanonikom regularnym.
Powstanie kościoła wiąże się z założeniem na mocy przywileju z 22 maja 1616 roku przez Krzysztofa Bogorię z Podłęża Podłęskiego, za przyzwoleniem króla Zygmunta III miasta, nazwanego od herbu fundatora Bogoria.
W 1620 roku fundator zbudował kościół drewniany wraz z klasztorem, do którego sprowadził kanoników regularnych (de penitentia bb. Martyrum), zwanych "markami" od wezwania ich macierzystego, krakowskiego kościoła i zabezpieczył ich odpowiednimi funduszami. Przy kościele był klasztor i szpital.
W 1626 roku o. Justus (Justyn) Pomorski sprowadził z Krakowa obraz Matki Boskiej Pocieszenia, dzieło Jana Sochera i umieścił go tymczasowo w kościele parafialnym w Kiełczynie. Stąd uroczyście sprowadzono go do świątyni w Bogorii i umieszczono go w wielkim ołtarzu.
13 listopada 1681 roku, za administrowania ks. Michała Włoszczkiewicza i dziedzica kasztelana połanieckiego i wielkiego dobrodzieja klasztoru Łukasza Podłęskiego biskup sufragan krakowski Mikołaj Oborski dokonał uroczystego poświęcenia kościoła p. w. Trójcy Świętej wraz z ołtarzem głównym oraz ołtarzem św. Anny, jako filialnego parafii w Kiełczynie. Dopiero 9 kwietnia 1685 roku przywilejem tegoż biskupa erygowano parafię, której proboszczem został ks. Urban Szwelowicz , która należała do dekanatu połanieckiego. Pierwszymi proboszczami parafii byli kanonicy regularni.
Wizytacja kanoniczna ks. Rafała Rościckiego w 1694 roku, kiedy dziedzicem Bogorii był Przecław ze Słupowa Szembek, wymienia w kościele sześć ołtarzy. W 1694 roku proboszczem był ks. Demeter Ciukiewicz a w dwa lata później ks. Salomon Monkiewicz, dr. Fil, pl. A w 1698 ks. Hippolit de Kostki Kostecki.
W 1748 roku kasztelan sandomierski i dziedzic Bogorii Michał Konarski otrzymał pozwolenie od biskupa Załuskiego na postawienie świątyni. Uroczystego poświęcenia nowego murowanego kościoła dokonał w 1778 roku biskup sufragan lubelski Jan Lenczewski.
W końcu XVIII wieku było w zgromadzeniu sześciu kapłanów, utrzymujących się z funduszy stałych i procentów od sum zapisanych kościołowi wcześniej. Z czasem jednak te zapisy upadły, księży ubywało tak, że w 1802 roku było ich już tylko dwóch a ostatnim od 1799 roku aż do śmierci był o. Feliks Leszczykiewicz, zmarły w 1827 roku.
23 czerwca 1893 roku miał miejsce groźny pożar, który strawił przeszło połowę miasta. Łaskami słynący obraz zachował się. 22 kwietnia 1914 roku kolejny pożar strawił również około połowę zabudowań miasta.
W czasie działań wojennych w latach l944 - 45 w gruzach legło ok. 95% zabudowy Bogorii a wśród nielicznych obiektów przetrwała (chociaż zniszczona) świątynia i obraz Matki Bożej Pocieszenia. Trzeba podkreślić, że godną postawą, poświęceniem i ofiarnością wykazali się tutejsi proboszczowie in.in. ksiądz Jakub Burzyński, ksiądz Stanisław Kijewski oraz ksiądz Franciszek Piętak.
Narodowe tradycje dały znać o sobie 3 maja 1905 roku. W ten dzień ksiądz proboszcz Stanisław Kijewski odprawił uroczyste nabożeństwo w intencji ojczyzny. Wewnętrznym znakiem patriotyzmu była trzymana przez ministranta biała chorągiew i czerwoną wstęgą i białym orłem." Podczas nabożeństwa ksiądz proboszcz polecił losy parafii i ojczyzny Matce Bożej Pocieszenia i temu przypisuje się łaskę ocalenia narodowych symboli w Bogorii, pomimo próby ich zarekwirowania przez żandarmów rosyjskich urzędujących w Sandomierzu.
Nabożeństwa u stóp ołtarza w sanktuarium Matki Bożej odprawiane przez księdza Franciszka Piętaka wyprosiły łaskę i uchroniły obraz od zniszczenia w czasie działań frontowych 1944-45
W wyniku działań wojennych w kościele została uszkodzona wieża, ściana południowa i dach oraz okna. Po zakończeniu wojny przystąpiono do naprawy zniszczeń. Zainstalowano witraże wykonane w krakowskim warsztacie Żeleńskiego, (zakupione jeszcze przed wojną przetrwały ukryte w krypcie kościelnej). Latem 1962 roku wykonano nowe tynki zewnętrzne świątyni. Wewnętrzne polichromie Lenartowicza odnowiono w latach 1969-1970. Kilka lat później we wnękach fasady wykonano dekoracje sgraffitowe według projektu Szczepana Siudaka.
W latach siedemdziesiątych XX wieku wnętrze świątyni zostało pomalowane. Następnie zainstalowano ogrzewanie, założono granitową posadzkę, wyremontowano elewację zewnętrzną oraz częściowo pokryto dach blachą miedzianą. Od 1994 roku kontynuowano remont konstrukcji i pokrycia dachu oraz wieży kościelnej. Zamontowano także nowe dzwony i nadmuchowo-gazowe ogrzewanie budowli. Gdy proboszczem był ks. kanonik Stanisław Zaręba, została również odnowiona polichromia. W 2001 roku malowanie wnętrza kościoła odnowili: artysta konserwator Wacław Wagner i malarz Stefan Anyż z Krakowa.
Dzięki staraniom proboszcza ks. kan. Andrzeja Wierzbickiego przeprowadzono konserwację i renowację Obrazu Matki Bożej Pocieszenia – wykonawcą była konserwator Magdalena Mazur z Warszawy (szczegóły w zakładce „Sanktuarium M. B. P.”).
11 maja 2008 roku odbyła się uroczysta reintronizacja wizerunku Matki Bożej Pocieszenia, zwanej Panią Bogoryjską. W tym roku również została odnowiona mensa ołtarzowa i tabernakulum.
24 marca 2009 roku biskup sandomierski Andrzej Dzięga wydał dekret potwierdzający, że bogoryjska świątynia ma charakter Sanktuarium Matki Boskiej Pocieszenia (więcej w zakładce „Sanktuarium M. B. P.”). Pasterz diecezji polecił, aby:
- w każdą środę odprawiane było nabożeństwo do Matki Bożej Pocieszenia jako nowenna wieczysta (więcej w zakładce „Wieczysta Nowenna”)
- w każdą sobotę od czerwca do września śpiewany był o 21.00 Apel Jasnogórski
- w każdą pierwszą sobotę miesiąca celebrowane było Nabożeństwo pierwszych sobót miesiąca dla uczczenia Niepokalanego Serca Maryi
- od maja do października każdego 13-tego dnia miesiąca celebrowane było Nabożeństwo ku czci Matki Bożej Fatimskiej
- na prośbę większych grup pielgrzymów odprawiana była o uzgodnionej porze Msza Święta według formularza o Matce Bożej
- uroczyście obchodzone były Odpusty ku czci Matki Bożej (w Święto Najświętszej Maryi Panny Matki Kościoła, w Święto Narodzenia Najświętszej Maryi Panny oraz Odpust Matki Bożej Pocieszenia w ostatnią niedzielę sierpnia).
W listopadzie 2009 roku zakończono renowację ołtarza głównego świątyni, a 13 grudnia Pasterz diecezji ks. bp K. Nitkiewicz pobłogosławił odnowiony ołtarz.
Drugi dekret ks. biskupa Krzysztofa Nitkiewicza z dnia 17 lipca 2010 roku dotyczył koronacji Obrazu Matki Bożej Pocieszenia koronami biskupimi.
29 sierpnia 2010 roku, przy udziale tysięcy wiernych z całej Polski Obraz Matki Bożej Pocieszenia został koronowany przez biskupa sandomierskiego Krzysztofa Nitkiewicza. Korony ufundowali bogoryjscy parafianie Ewa i Władysław Brudkowie. Cenną pamiątką tego wydarzenia jest podarowany przez ks. biskupa K. Nitkiewicza Krzyż Pektoralny Papieża Jana Pawła II (Pasterz Diecezji otrzymał ten Krzyż od ks. kardynała Stanisława Dziwisza). Dar został umieszczony w gablocie przy Cudownym Obrazie wśród innych wotów (zobacz w zakładce „Galeria zdjęć: Nowenna Wieczysta”).
Dalsze prace konserwatorskie wewnątrz świątyni wykonywane były przez pracownię konserwatorską Eweliny i Marcina Gruszczyńskich z Rzeszowa. Konserwacji i renowacji poddano:
- ambonę
- ołtarz św. Tekli
- ołtarz św. Antoniego
- ołtarz św. Heleny
- ołtarz św. Michała
- chór, prospekt organowy
- ołtarz św. Anny
- Obraz Matki Bożej Apokaliptycznej i Obraz Ostatniej Wieczerzy
- Tabernakulum
- drewnianą XVIII-wieczną szafkę na oleje
- marmurowe schody przy ołtarzu głównym
- zachowany fragment balasek z XVIII wieku (wykonano rekonstrukcję pozostałej ich części )
- szesnaście złoconych i srebrzonych świeczników z połowy XVIII wieku
- pomnik nagrobny Krzysztofa Bogorii Podłęskiego – założyciela Bogorii i jego małżonki Zofii oraz przywrócono zachowane ślady polichromii pól herbowych w zwieńczeniu nagrobka
- stacje Drogi Krzyżowej
- zabytkową XVIII wieczną chrzcielnicę
- zabytkowy XVII wieczny feretron z wizerunkiem Matki Bożej Bogoryjskiej i Trójcy Świętej
- marmurową tablicę Konarskich upamiętniającą fundację obecnego murowanego kościoła w 1748 roku.
W oparciu o wykonaną inwentaryzację cmentarza grzebalnego sporządzono interaktywną mapę cmentarza ze zdjęciami i numerami grobów – jest dostępna na stronie internetowej parafii.
Rozpoczęto remont budynku parafialnego i przystosowanie pomieszczeń do celów duszpasterskich.
W 2013 roku wykonano nowy ołtarz soborowy i ambonkę odpowiadającą stylem wystrojowi świątyni. Wykonano złotą różę – wotum, które zamontowano przy Obrazie Matki Bożej Pocieszenia.
Dzięki staraniom Kustosza Sanktuarium ks. kan. Andrzeja Wierzbickiego wykonano ten ogrom prac dla uświetnienia wyglądu Perełki Ziemi Bogoryjskiej – Sanktuarium Matki Bożej Pocieszenia przy ofiarności parafian i władz samorządowych.
Troska o estetykę Świątyni połączona była ze staraniami o rozwój kultu Bogarodzicy. W parafii powstały: Legion Maryi, Wspólnota dla Intronizacji Najświętszego Serca Pana Jezusa, chór parafialny (pod opieką organisty p. Stanisława Gibały). Powołano Fundację Przyjaciół Sanktuarium Ku Czci Cudownego Obrazu Matki Boskiej Bogoryjskiej.
Po II wojnie światowej proboszczami parafii Bogoria byli:
- ks. Franciszek Piętak
- ks. Stanisław Resztak
- ks. Eugeniusz Cieślakowski
- ks. Wacław Tomczyk
- ks. Władysław Korcz
- ks. Stanisław Zaręba
- ks. Andrzej Wierzbicki
- ks. Paweł Cygan
- ks. Leszek Biłas (obecnie)
Kościół Parafialny
Kościół parafialny p. w. Świętej Trójcy należy do najcenniejszych zabytków architektury sakralnej ziemi sandomierskiej. Jego wartość podnosi niewątpliwie bogate i jednorodne wyposażenie wnętrza.
To dzieło sztuki sakralnej otrzymało bogatą i rozbudowaną architekturę. Wzrok przyciąga potężny ołtarz główny zajmujący całą ścianę prezbiterium.
Na tle rozłożystego płaszcza zwieńczonego na szczycie ołtarza kompozycją przedstawiającą Trójcą Świętą, centralnie wkomponowany jest słynący łaskami obraz Matki Boskiej Bogoryjskiej.
Dominantę architektoniczną ołtarza tworzą cztery kolumny, a umieszczone między nimi pilastry, choć to już zmatowiałe lustra to pomnażają zdobność tego miejsca i potęgują blask cudownego obrazu. Nad głównym obrazem umieszczony jest herb Starykoń. Całość kompozycji ołtarzowej utrzymana jest w ciemnozielonej tonacji. Wnętrze przestronnej nawy organizują cztery rokokowe ołtarze boczne, utrzymane w tym samym charakterze, co ołtarz główny. Pierwszy po prawej stronie to ołtarz z obrazem świętej Tekli, a nad nim obraz świętego Jana Nepomucena. Naprzeciw po lewej stronie ołtarz poświęcony Michałowi Archaniołowi, którego wizerunek wypełnia centralne pole, na górze zaś widnieje obraz świętej Barbary i herby Grzymała i Starykoń. Następne dwa ołtarze znajdują się bliżej chóru. Po prawej stronie ołtarz poświęcony świętemu Antoniemu, patronowi tutejszego Bractwa. Na ołtarzu stoi relikwiarz świętego Antoniego. Ołtarz z lewej strony przedstawia świętą Helenę a nad nim można zobaczyć rzadki w ikonografii kościelnej wizerunek błogosławionego Michała Giedroycia, patrona kanoników regularnych.
Należy też wspomnieć o jedynej bocznej kaplicy w tym kościele, która jest poświęcona świętej Annie. W kaplicy gromadzone były bogate zbiory biblioteczne..
W podobnym stylu jest utrzymany chór muzyczny i oryginalne organy. Podanie głosi, że to jeden z kanoników regularnych rzeźbił chór, ambonę i ołtarz świętej Heleny.
W czasie ważniejszych uroczystości religijnych w Bogorii : w czasie procesji Bożego Ciała, rezurekcji a także podczas odsłaniania obrazu Matki Bożej Pocieszenia używane były i są nadal dwa zabytkowe kotły miedziane - instrumenty perkusyjne.
Działalność kanoników regularnych i rozwój kultu w sanktuarium Matki Bożej Pocieszenia nie byłaby możliwa bez ofiarności fundatorów świątyni i klasztoru: Krzysztofa Podłęskiego i Michała Konarskiego.
Pierwszego z nich - Krzysztofa Podłęskiego i jego żonę oraz rodzinę upamiętnia umieszczony po lewej stronie głównego ołtarza piętrowy późnorenesansowy nagrobek.
Michała Konarskiego, kasztelana sandomierskiego upamiętnia wmurowana w prezbiterium, dość wysoko, po prawej stronie wielkiego ołtarza płyta marmurowa z napisem.
Obraz Matki Bożej Pocieszenia
W głównym ołtarzu umieszczono łaskami słynący obraz Matki Bożej Pocieszenia. Został namalowany przez Jana Sochera artystę krakowskiego w 1626 r. W gablotach przy obrazie kanonicy umieszczali pierwsze wota składane za otrzymane łaski. Dzięki fundatorom, kanonikom regularnym i ofiarności miejscowej ludności świątynia nabierała blasku.
Obraz został zakomponowany w prostokącie stojącym.
Podobrazie wynosi 112x 150 cm. Postać Marii i Dzieciątka została przedstawiona na złotym rzeźbionym tle. Obraz namalowano w technice tempery na desce. Tło oraz nimby są złocone. Obraz przedstawia Matkę Bożą prezentującą na swym lewym ramieniu Dzieciątko Jezus. W prawej dłoni Maria trzyma przed sobą biały kwiat róży. Matka Boża ubrana jest w czerwoną suknię. Głowę i ramiona okryte ma przez niebiesko-granatowy maforion z zielonym podbiciem, wykończony złotą lamówką.
Dzieciątko ubrane jest w czerwoną sukienkę, spod której wystają bose stopy. W lewej dłoni Jezus trzyma królewskie jabłko, prawą błogosławi wiernych.
W średniowiecznych obrazach barwy niosły ze sobą treści. W obrazach religijnych symbolika ta przetrwała, i tak czerwień sukni Matki Bożej może symbolizować cierpienie jakie dozna Matka w czasie męczeństwa Chrystusa. Czerwień łączona jest także z krwią- sukienka Jezusa może odwoływać się do krwi- znaku przymierza. Błękitno-zielony maforion okrywający głowę Matki Bożej jest poprzez zieleń wyrazem pokory, może także wyrażać nadzieję zbawienia. Błękit zaś jest symbolem nieba. Róża, którą trzyma Matka Boża, jest atrybutem Marii zwanej "Różą bez kolców" - bezgrzeszną. Biała róża symbolizuje czystość, pobożność. Osoby boskie przedstawione są na złotym tle. Barwa złota odwoływała się do światła, była symbolem wieczności i boskiej potęgi. Wokół głów Marii i Jezusa wyrzeźbione są okrągłe nimby. W tle wyrzeźbiona jest winna latorośl, która w symbolice chrześcijańskiej jest atrybutem Kościoła. W narożnikach zostali przedstawieni aniołowie, którzy ręką dotykają aureoli Matki Bożej.
Cuda dokonane za pośrednictwem obrazu Matki Bożej Pocieszenia
Obraz ten zasłynął licznymi łaskami. Cuda zdziałane w kościele bogoryjskim za przyczyną Najświętszej Panny rozpoczynają się w 1646 roku.
Zakonnicy założyli księgę cudów i do niej wpisali przykłady niezwykłych zdarzeń, a tych zapisków jest kilkaset.
Główne nasilenie ich przypada na XVII i XVIII wiek, choć zapewne nie wszystkie przypadki zostały utrwalone. Kanonicy umieszczali ofiarowane za otrzymane łaski i uzdrowienia wota i dary obok obrazu Matki Bożej. A były to różance krzyżyki, medaliki, korale, paciorki, krzyże zasługi. W podziękowaniu za łaski wierni fundowali szaty i naczynia liturgiczne prosząc jednocześnie o modlitwę w czasie Ofiary Mszy Świętej sprawowanej przed łaskami słynącym obrazem.
W księdze cudów odnotowano między innymi:
Rok 1646
Krzysztof Kowlski w mieście Bogoriey we trzech lat będący wpadł w studnię i utonął. Znaleziony przed zaściem słońca martwy, przeniesiony do kościoła y ofiarowany do obrazu Najś. Panny, wpół Litanicy na Słowa Slus Infimorum kichnął a podziwianiem ludzi żywym zostały do tego czasu żyje.
Rok 1660
(....) Miracki Mieszczanin Bogoryjski, ciężką będąc złożony chorobą, w której umarł o północy, y do dnia leżał, w dzień z rana żona tego z dziećmi poszła do kościoła Litanią najęła do Najśw. Panny po skończonej Litaniey do domu powróciwszy się, Zdrowego męża zastała i żył potem lat kilkanaście.
Dziecię Pannicy Anny Dunikowskiey z Iwanisk przez lat siedem bielmem oczy tając zarażone nie widziało nic, za ofiarowaniem onego do obrazu tutecznego zaraz przejeżdżało.
(...)Pan Władysław Witoslawski lat dwie i niedziel jedenaście nic na oczy nie widząc co jest wiadomo wszystkim Ich mościom Województwa Sandomierskiego za pierwszym ofiarowaniem się do Obrazu, oddawszy Votum dostąpił wzroku y teraz dobrze widzi. Sophia (...) z Radomyśla (...) zeznała, iż lat dziesięć na oczy nie widziała do obrazu tutecznej Nays. Panny ofiarowawszy się, wzrok otrzymała.
Dziecię Stanisława Rogozinskiego podczas pewnego wesela szubą nakryte gdy się zadusiło, Matka wziąwszy go lamentem przyniosła do kościoła, y litanią ofiarowała do Obrazu Nays. Panny cudownie żywe odniosła.
Magdalena Kowulowa z Wronowa zeznała przy sąsiadach swoich, iż iey dziecię saniami na śmierć zabite skoro ofiarowała na to miejsce do Żywota przywrócone jest.
Rok 1682
Białogłoiua z Wronowa i mieniem Kowulina przyznała przy wzwyż mianowanym ks. Proboszczu Kurowieckim szlachcie różnej y Burmistrzu z Mieszczanami Bogoryjskimi, iż we Wtorek Wielkanocny, tegoż roku dziecię tej białogłowy, syn Latoć Świętego Wawrzyńca pul czwarta mając wyszedszy z chałupy na podwórze, weszło na sania, które wywróciło na siebie, y szyję przytłukły dziecięciu, od tego razu dziecię cale umarło. Więc ta białogłowa tylko ofiarowała ze mszą do obrazu Cudownego Panny Najś. Syna Swego, dziecię ozdrowialo, Y żyje które to dziecię sam Jemść Proboszcz Bogoryey widział żywe.
Pani Agnieszka Ożarowska łat siedem na ucho lewe nic nie słyszała, y na drugie czas nimały, skoro się tu ofiarowała, słuch zaraz odebrała.
Katarzyna Ogrodniczka z Ujazdu łat sześć nie chodząc na nogach, ale tylko na kulach czołgając się tu, na tym miejscu zdrową została.
Anna Stępniowa z Brzezia będąc na nogi kaleka przez pul roka, za ofiarowaniem tu na to miejsce zdrową została.
Jemść pan Woynarowski i małżonka jego już na śmiertelnej leżąc pościeli za oddaniem votum ozdrowieli.
Rok 1879
W roku 1879 Władysław Michałowski z Sienna miał chłopca gdy mu zachorował niebezpiecznie, Matka odbiegła go w domu na pół umarłego, a poszła z rozpaczą na połę do męża oznajmić że dziecko umiera gdy on na polu klęknął i zaofiarował go do Matki Boskiej Bogoryjskiemu, dziecko znaleźli żywo i zdrowe gdy wrócili oboje z pola i przyjechali podziękować Bogu i Najświętszej Pannie do Bogoryi w dniu 8 września i opowiadali ten cud.
W Kotuszowie w całej wsi chorowały dzieci na ospę i umarły. Jesion gospodarz tamtejszy któremu zachorował syn i córka na ospę tak silno, że już pewni byli śmierci skoro ich rodzice zaofiarowali na to miejsce ozdrawiały szczęśliwie i przyszły do zdrowia rodzice przywieźli ich do Bogoryi na podziękowanie Bogu Mateć Jego Nadali na wotywę, byli u spowiedzi ze śladami przebytej choroby strasznych krost syn miał lat 15 córka 16 a wtem wieku najwięcej umarło młodych na krosty - to sam widziałem i słyszałem i dla większej wiary własnoręcznym podpisem stwierdzam.
Później spotyka się mniejszą ilość zapisów. Mniejsza staranność i nieregularność w prowadzeniu dokumentacji każą przypuszczać, że wiele przypadków doznanych dzięki obrazowi łask po prostu nie zostało zapisanych. Mało sprzyjające dla mieszkańców Bogorii i okolic były czasy powstań narodowych oraz I i II wojna światowa. Można jednak przypuszczać, że pomimo zewnętrznych trudności i publicznych zakazów parafianie sercem trwali przy troskliwej Matce Pocieszenia w trudnych dla Polaków chwilach, a jednocześnie budzili w sobie świadomość Bożej opatrzności za pośrednictwem wizerunku Matki Chrystusowej.
Rok 1944
Stanisław Wiktorowski twierdzi, że to właśnie Matka Boska Bogoryjska uratowała mieszkańców osady od wielkiej tragedii. W lecie 1944 r. stacjonujący w Bogorii niemiecki oddział został ostrzelany przez partyzantów. W odwecie Niemcy zaczęli pacyfikować tę miejscowość. Ostrzelali z opatowskiej drogi zabudowania, podpalili kilka domów i zgonili do stojącej na rynku remizy strażackiej około 200 osób. Oblali benzyną drewnianą szopę i wokół niej ustawili gotowe do strzału karabiny maszynowe. Wydawało się już, że wszyscy zginą. Wśród aresztowanych był tez miejscowy proboszcz ks. Franciszek Piętak, który poprosił niemieckiego oficera o pozwolenie na odwiedzenie przed śmiercią kościoła. Ten się zgodził. Ksiądz modlił się żarliwie do Matki Boskiej Bogoryjskiej prosząc ją o ratunek dla mieszkańców. Następnie wrócił do uwięzionych aby z nimi dzielić los. Oficer chciał go zwolnić, ale kapłan zdecydował, że zostanie ze wszystkimi. W tym czasie trzy rosyjskie czołgi ostrzelały Bogorię. Niemieckiej artylerii udało się zniszczyć dwie maszyny, trzecia wróciła do Wysok. Wtedy to mieszkanka Bogorii Wróblowa (której córka również została aresztowana) przekonała oficera, że to Rosjanie ostrzelali niemiecki samochód a nie partyzanci. Okupanci uwierzyli i zwolnili wszystkich zatrzymanych. W Bogorii to wydarzenie uznali niektórzy za kolejny cud wywołany przez Cudowny Obraz.